“Every ending has a new beginning”

En deze avond zal dat einde verpakt zitten in een klein doosje. Het is de Port A Cath (PAC) van  Thur (6j) en het zal vanavond op zijn nachtkastje pronken als een relikwie uit een gewonnen oorlog.

Hij zal er mee dansen voor de spiegel, en de dag erop zal hij het meenemen naar school om het aan de juf en zijn vrienden te laten zien.

Het toestelletje lijkt op een eenogig hyperintelligent buitenaards wezen.  Een mechanische parasiet dat leeft op chemo en vers kleuterbloed.

Al twee jaar zit het onder een litteken boven zijn borstkas verstopt. Het blauwe oog wordt bij elk ziekenhuisbezoek doorprikt met een dikke naald, waarna het na enkele tellen begint het bloeden. Via deze poort liep de chemo recht naar het hart.

Every ending has a new beginning, flauwe quote. Want ook elk begin heeft een eind. Ben ik nu met tegelwijsheden mezelf moed aan het inpraten?

Thur ligt in bed, ik zit er naast met een mondmasker op. Achter het gordijn van de wachtruimte loopt medisch personeel in blauwe en groene schorten af en aan met karren, baxters en half bewusteloze patiënten.

Straks zal ik Thur zijn bed mee door de gangen van het O.K. rollen.
Het kuipje siroop dat hij net heeft gekregen doet hem hallucineren, de ogen draaien weg, er staat een geforceerde smile op zijn gezicht, hij ziet drie papa’s; grappig.

“Sometimes the scariest things come from within”; zegt één van de bemanningsleden van ruimteschip Sulaco in Alien. Toepasselijk want een buitenaards wezen heeft zich bij één van de astronauten naar binnen gevreten en wacht tot het aangesterkt is om daarna spectaculair terug naar buiten te treden. Boe!

“Sometimes the scariest things come from within”; met deze inspiratiequote kan ik  de dag wel door,…

Ik hoor een van de verpleegkundigen achter het gordijn zeggen dat de andere bemanningsleden klaarstaan voor de ingreep.  “We zullen die alien eens laten zien wie hier de…. ”

Op Thur zijn identificatiebandje staat als tweede naam,  de voornaam van mijn vader. Thur – Conrad.

Toen ik hoorde dat mijn vader overleden was had ik een oorontsteking.

Terwijl de huisdokter mijn linker oor onderzocht, hoorde  ik door het andere mijn moeder zacht praten door de telefoon: “Het is gebeurd,…hij is vertrokken, ik heb er amper iets van gemerkt, ineens was hij weg,…kom je af?” Het spookt door mijn hoofd,  het is  deze week 10 jaar geleden dat hij overleed.

Every ending has a new beginning; voila, zo is het toch? Kijk ik ben nu zelf vader, en leg mijn zoon, jouw kleinzoon die jou nooit heeft gekend op de operatietafel en laat ons eerlijk zijn, hij lijkt op jou…

In mijn hoofd mag het feest nu al beginnen hier hebben we zo lang naar uitgekeken, dat nieuw begin. Wanneer een Port A Cath eruit mag, wil dat zeggen dat het niet meer nodig is; m.a.w., je bent genezen, voorgoed; einde therapie, geen chemo meer.

De anesthesist stelt zich voor als Saskia en ze doet Thur zachtjes een zuurstofmasker om. Thur vertelt nog dat de mama van zijn beste vriend ook Saskia heet en bij de volgende zin valt hij in een diepe slaap. Ik probeer zijn voorhoofd te bereiken tussen de vele buisjes en  slangetjes en geef hem een kus. De poort naar zijn hart mag eruit, maar de weg naar de mijne zal hij blijven vinden.

Elk einde heeft een nieuw begin;  en zijn verhaal start met een bord zalm en spinaziepuree. Het is Thur zijn wens om de schepping van zijn nieuwe leven zo te vieren. Een bord met zalm en spinaziepuree, kinderwensen kunnen zo heerlijk eenvoudig zijn.

Niet veel later doet Thur zijn t-shirt uit, hij bekijkt zijn oorlogswonden in de spiegel, het ontsmettingsmiddel van de ingreep laat een grote rode kring na.

“Ik ben een roodborstje”, lacht Thur, “ik kan vliegen naar waar ik zelf wil….”

Hij heeft overleefd, maar de ruimtevaarders van de Sulaco zullen hun verhaal nooit kunnen navertellen. “In space no one can hear you scream”